AŞKla Hakikat Muhabbeti

AŞKla Hakikat Muhabbeti

Aklım bu muhabbeti nasıl yapacağını bilmiyor. Hayatımda bu muhabbeti görmediğim için beynimde bu bilginin nasıl olması gerektiğine dair bir nöral sistem yok. Ruhumun kalbime fısıldadığı bu muhabbet hali içinde yaşamaksa kalbimin en derin talebi. Bu muhabbeti yaşamadığım için sadece hayal edebiliyorum. Sadece hayallerimde bu sohbeti gerçekleştiriyorum. Bu sohbet halinde yaşanmış iyi ya da kötü diye tanımladığımız deneyimleri yaşarken ya da yaşadıktan sonra kendi içimizde analiz ederken ya da kendimizden başkasına seslendirirken. Yaşananların hakikatteki bizi geliştiren olgunlaştıran halinin her farkındalığının adımını şükürle atmak, ağızdan çıkan her kelamın AŞKın bilgeliği ile sırlanıp, duyanın mest olduğu bir sohbet halini yaşamak. 

Kendi istişaremi hayalimdeki gibi bakalım yazabilecek miyim?

Benim muzdarip olduğum gürültü kirliliği ile ilgili nefsim ve ruhumun sohbetine gidelim…

Nefis ruha şöyle bir soru sorar, “Sevgili ruh, insanların teknoloji diye ortaya çıkardığı araçların gürültüsünün hakikatte bize nasıl bir faydası var?” Ruh gülümseyerek nefsin gözlerinin içine bakar. Bu bakış nefsin sorduğu soruyu o anda önemsiz kılmış olsa da ruh tebessümle konuşmaya başlar, “Dünyanın madde alemini anlama çabasında olan güzel kardeşim. Sen benim gibi Hak ile bağlı olmadığın için madde aleminin negatif hallerini dönüştürmede zorlanıyorsun. Eğer bu zorlanma halin olmasaydı unuttuğun insanlığı bulmak için arayışa girmeyecektin. Yaşadığın her eza seni bana ve aslında Hakka adım adım yaklaştırıyor.”

Nefis soruyu ruha sorduğunda, ruhun gülümsemesi ile Hakkı görmesini engelleyen perde inceldiği için ilk sorduğu andaki direncini bırakmış olsa da ruhtan Hakkı öğrenmek için bir soru daha sormuş. “Peki, ben de senin gibi doğduğum andan itibaren Hakkı bilseydim de o zaman insan olarak hep Hakkı yüceltecek davranışlarda olsaydım olmaz mıydı?” Ruh bu soruyu da gülümseyerek dinlemiş ve AŞKın dilinden sözlerini akıtmış. “Tüm insanlar Kâlu Belada bu ikilikten tekliğe yolculuğu istemeseydi elbette olurdu. Sen ve ben işte bu ikilikte birbirimizin yoldaşı olduk. Ben sana Hakkı hatırlatıyorum sen de bana Dünyanın maddesini hatırlatıyorsun. Ben sana Yaratıcı’nın AŞKının güzelliğini anlatırken, sen bana beşere aşık olmanın güzelliğini hatırlatıyorsun. Kimi zaman senin bildiğini kimi zaman benim bildiğimi yaşıyoruz. Ben her vakit senin bildiğinle yol aldığımızda yaşadığımız ezanın bizim kavuşmamızı yaklaştırdığını bilsem de, sen sonundaki vuslatı bilmediğin için kâh öfkeleniyor kâh mutlu oluyorsun. Öfkelendin mi hiç ses etmiyorum. Mutlu olduğundaysa bende seninle mutlu oluyorum. Eğer o sıkıntıları yaşamasaydın şimdi sana Hakkın bize sunduğu bu yaratılışı sana anlatırken bu kadar hayran olur muydun?” 

Şimdi cevap verme sırası nefse geldi. Nefis en çok söylendiği, en çok şikâyet ettiği, en çok öfkelendiği, en çok korktuğu şeyleri düşündü. Düşünürken gözlerinden bir hüzün dalgası geçti. Sonra o hüzün çabucak kaybolup, bu defa nefis gülümsedi ve “haklısın, eğer ben o günleri yaşamasaydım şimdi seni hayranlıkla dinlemez, sadece büyük bir kibir ve küçümseme ile dinliyormuş gibi yapardım. Maddenin her şey olduğunu sandığım zamanlarda gördüğüm her şeye sahip olmak için hırsla ona tutunmam gerektiğini sanıyordum. Etrafımda takdir gören insanlar bunu yaptığı için doğru olduğunu sanırdım. Doğru olduğunu sansam da yine de onları yaparken kendimi mutlu hissetmezdim. Sen rüyalarımla ya da hayallerimle bana bildiklerini anlattığında bazen karşı gelsem de ya da umursamıyormuş gibi olsam da aslında işte o zamanlar o huzuru hep hisseder ve insanların içinde kalbimi sıkıştıran o kaostan kendimi kurtarırdım. Bunları sana tekrar anlatırken bir başka soru daha bana selam etti. Tüm insanlar madem Kâlu Belada aynı bilgiye vakıf olduk, niye çoğumuz birbirimize eziyet etmek için yarışıyoruz?”

Ruh yine gülümseyerek AŞK ile tatlanmış sözlerini aktarmaya başladı. “İkiliğin içinden geçmek için iki ayrı kutba ihtiyaç var. Bu kutuplardan biri olan kötülüğü insanlığa şeytan öğretti. Şeytanın öğretisinden geçip iyiliğe ulaşmak insan olmanın mahareti. Şeytanın öğretileri ile insanlar taşa toprağa şekil vermeye başladı. Bu taş toprak insanın aklını kullanmasıyla çeşitlendi gelişti. Bu gelişim esnasında her ruh, nefise o eşyanın Hakk katındaki halk edilişini ve Allah’ın Adem’e öğrettiği eşyanın hakikatini fısıldadı. Kimi nefisler bu bilgiyi duydu, şeytanın ona öğrettiği zarar verici etkiyi Hakkın var ettiği faydaya dönüştürdü. Senin rahatsız olduğun o motorların hepsi de işte şeytanın bilgisi ile ortaya çıkıp, şeytanın kötülüğünü insanlığa yaydığı için sen bu kadar rahatsızsın.”

Nefis sohbetin başında sorduğu soruyu çoktan unutmuştu. Ruhun verdiği cevap karşısında hem hayret edip, hem de şaşırdı.

Sohbetimizin sonuna geldik. Hayalimdekine oldukça yakın bir sohbet oldu. İnşallah insanlık olarak daha çok insan da bu muhabbeti seslendirip, kollektif bilinçte bu güzel sohbetin sadası olur. Birbirimize de bu sohbet hali ile inşallah daha çok örnek oluruz. Hiç dedikodu yapılmaz ne kadar güzel bir iletişim olur. 

Niyetimin sınırlarını biraz daha genişleteyim televizyonlardaki siyasi programlarda tartışmalar yerine bilgelik dolu sohbetler ya da Müge Anlı gibi programlar yerine bu tarz muhabbetle dertlere derman aranacak günlere de belki ulaşırız 🙂 

Bu sohbetin kapılarını bana açan Yunus Emre’ye çok teşekkür ediyorum. Bu sohbetin en güzelini Yunus Emre yıllar önce Sordum Sarı Çiçeğe şiiri ile yapıp, sır kapısını bize açmış…

16.05.2023